Geiten over de grens: Curaçao

Hoi! Als reislustige Nederlandse melkgeit met een avontuurlijke geest laat ik mijn hoefgetrappel deze zomer graag klinken. Ik reis speciaal voor jullie met bokkensprongen over de wereld om verslag te doen van mijn wollige buitenlandse collega’s. Dus ga met me mee en ontdek de geheimen en mijn geblaat met een vleugje geitenwijsheid! 

Bon bini! Je raadt het al, ik sta deze keer met mijn hoeven op de parelwitte zandstranden van Curaçao. En ik ben zeker niet alleen! Er lopen wilde broers en zussen op dit exotische paradijs in de Caribische zee. Sterker nog, ze behoren naast de Caracara roofvogel, leguaan, flamingo’s en schildpadden zelfs tot Curacao’s eigen Big 5. Tijd voor een safari dus! 

De wilde geit heb je al snel gespot, er lopen er genoeg rond. Natuurlijk niet tussen de pastel gekleurde huizen in Willemstad of achter de marktkramen op Mambo Beach, maar wel op en naast de kaminda di kabritu, de vele geitenpaadjes die Curaçao rijk is. 

Toch had mijn Curaçaose familie niet altijd zo een grote bos wilde haren. Ze werden in de 16e eeuw door Spanjaarden naar het eiland gebracht en het duurde niet lang voordat de eigenwijze geiten het droge en ruige klimaat eigen hadden gemaakt. Iedereen weet dat een eigenwijze geit niet te houden is! Mijn verre familie groeide en verwilderde daarom flink. Ze lopen nu dus zelfs vrij rond in de kunuku (de wildernis). Deze grond is eerst ontgonnen voor plantages en andere landbouw, maar later weer teruggegeven aan de natuur en daar valt heel wat te knabbelen! 

Maar misschien zijn de geiten toch iets té wild. Ik bedoel, ikzelf houd zeker van knabbelen en klimmen maar hier op Curaçao maken ze het soms wel heel bont. Ze grazen hier zoveel dat de hoeveelheid en diversiteit van planten in gevaar komt. Oeps! Maar waar mijn Curaçaose verwanten graag in de bomen klimmen, lig ik nog even heerlijk onder een wuivende palmboom. Ik laat de zorgen van de wereld nog heel even achter me voordat ik weer terugkom naar Nederland. Ayo en te depues!